Wij zijn Maurizio en Paola en we zijn blij dat we mogen getuigen over de wonderen die God in ons leven heeft gedaan.
God heeft zich in mijn leven gemanifesteerd langsheen Moeder Elvira. In die periode, nu 27 jaar geleden, schreef zij me een brief in de gevangenis. Ik kende haar niet, maar mijn ouders hadden haar ontmoet. In deze brief zei ze me heel direct de waarheid, ze wond er geen doekjes om.
Nadat ik een jaar in de gevangenis had doorgebracht, begreep ik dat zij echt van me hield, juist omdat ze me heel oprecht de waarheid voorhield. Toen ik de gevangenis verliet en huisarrest had, is zij me komen opzoeken. Ik zei: "Maar Zuster, U praat met mij over geloven, maar ik heb geen geloof!” Waarop zij antwoordde: “Maak je geen zorgen, ik heb het, heb vertrouwen in ons!”. En ik, één en al trots, ging maar door: "Maar ik geloof niet in God, laat staan in een non, een Zuster!”, en zij: ”God gelooft in u!”. Dit was het begin van de verandering in mijn leven.
Ik ging naar de Gemeenschap en volgde er de weg die me voorgesteld werd, en later heeft God me het allermooiste geschenk van mijn leven gegeven: Paola, mijn vrouw. We zijn getrouwd, waren gelukkig met elkaar, en wilden graag veel kinderen, maar helaas, drie jaar later kwamen we te weten dat we er geen konden krijgen. Paola werd zwanger maar telkens, in de derde, vierde maand van de zwangerschap, "verloor" ze de baby, en zo zijn er drie naar de hemel gegaan. Op dat moment vertelden de dokters ons dat we voorzorgsmaatregelen moesten nemen, omdat het te gevaarlijk werd voor de gezondheid van Paola.
We bevonden ons op dat moment in Brazilië als zendelingen, waar we - door een jaar van vrijwilligerswerk met de straatkinderen aldaar - alles wat we zelf ooit ontvangen hadden aan geschenken in de Gemeenschap aan God wilden “teruggeven”. We maakten een crisismoment door. Wij zeiden tegen elkaar: “Hoe is het in godsnaam mogelijk, wij ontvangen hier kinderen die niet gewild zijn door hun ouders, en zelf kunnen we geen kinderen krijgen!! Kan God dan geen wonder verrichten voor ons?”
We besloten onze momenten van gebed te intensiveren en aan God te vragen wat Hij van ons wilde. En het was heel bijzonder, want door samen te bidden en erover te praten, hebben we begrepen dat God ons dáár in Brazilië wou hebben: we waren nog niet klaar om een “eigen” kind te krijgen, en God, die dat wist, bereidde ons voor.
Daarom namen we het besluit om ons “ja” uit te spreken tegen God en deze kinderen, door aan hen te denken als waren zij “onze” kinderen, een “ja” gemaakt vanuit ontreddering, zwakheid, armoede… maar eentje die we elke dag hebben vernieuwd, gedurende zeventien jaar!
Paola had de beslissing genomen om geen enkel specifiek medicijn te nemen buiten de Heilige Communie, die ze elke dag ontving tijdens de Mis. En negen maanden nadat we die “ja” hadden uitgesproken, is eerst Francesco geboren, dan kwamen Stefano en Tommaso, daarna Filippo en Lorenzo en tenslotte Giovanni Paolo. We konden niks anders dan dankzeggen!!
Het geloof groeit en wordt versterkt door de werken der liefde: met al onze beperkingen hebben we geprobeerd om ons leven te wijden aan de kinderen van de missiepost van Brazilië waar wij wonen, en vandaag hebben tachtig kinderen daar een thuis gevonden. We hebben deze beslissing genomen vanuit het besef dat dienstbaarheid de kortste weg is om bij Jezus te komen.
Nadien vond er nog een wonder plaats: zo mochten we zes jaar geleden zes Braziliaanse broertjes verwelkomen in onze missie: de jongste, Samuel, was twee, en de oudste, Daniele, was 10. Wanneer kinderen klein zijn, worden ze vrij snel geadopteerd. Helaas, geen enkele familie is zo “gek” dat ze er zes ineens adopteren. Daarom vertelde de rechter ons dat we hen moesten voorbereiden, want dat ze onmogelijk alle zes door één familie geadopteerd zouden worden. Toen we hen dit meedeelden, toen begonnen ze hartverscheurend te huilen, en smeekten ons om hen niet uit elkaar te halen. Mijn vrouw en ik vroegen elk om een teken aan God. Het bijzondere is dat geen van ons beiden daar met de ander over had gesproken.
Ik stelde me ter beschikking aan God, voor Jezus, tijdens de dagelijkse Aanbidding, en ik had Hem gezegd: "Als U dit wilt, ik sta klaar, maar Moeder Elvira moet de adoptie goedkeuren, en U moet het zeggen tegen Paola”. We hebben toen een e-mail geschreven naar Italië om op zoek te gaan naar een familie die bereid was om deze kinderen te adopteren. Tijdens de Paaswake van dat jaar ontving Vader Stefano een helder inzicht; hij sprak hierover met Moeder Elvira en vervolgens hebben ze ons een antwoord gestuurd, waarin het volgende stond: "We hebben gebeden en gezocht, maar we konden geen familie vinden. Maar waarom zouden jullie niet de ouders van deze kinderen worden?”. Diep ontroerd en vol emoties haastte ik me naar Paola en liet haar de e-mail lezen: "Paola, “post” van Moeder Elvira die ons haar advies geeft”, en Paola antwoordde met tranen in haar ogen: “Weet je wat ik aan God gevraagd had?”. En zo heeft God ons voorbereid en geeft Hij ons ook vandaag de kracht om deze prachtige kinderen op te voeden.
Maar de wonderen zijn daar niet gestopt! Tijdens al die jaren had Paola onderzoeken gehad waarbij men een antilichaam ontdekt had dat verantwoordelijk was voor de dood van de vrouwelijke baby’s in haar schoot. Met onze twaalf zonen zijn we vijf jaar geleden naar het Feest van het Leven gekomen, en daarna zijn we naar Rome gegaan om Johannes Paulus II te bedanken op zijn graf. Paola en ik vertelden de kinderen dat het een speciale paus was en dat ze hem alles konden vragen. Toen we het Vaticaan verlieten, vroeg ik hen: "Wat hebben jullie gevraagd?” en als in één koor antwoordden ze: ”Een zusje!”. Negen maanden later, op 2 april, de dag dat Johannes Paulus II naar de hemel was gegaan, werd Maria Chiara Luce geboren! En tenslotte is, drie maanden geleden, Federico geboren. Hij heeft het syndroom van Down, maar is het allermooiste cadeau dat God ons kon schenken om zijn werk te voltooien. Geboeid door alles wat kinderen met het syndroom van Down aanbelangt, hebben we ontdekt dat zij de meest pure kinderen zijn, zonder enig kwaad opzet of eigenbelang in hun manier van praten, luisteren, knuffels geven…: Federico is bij ons gekomen om onze liefde uit te zuiveren. Als laatste wil ik jullie vertellen dat men met God echt een gelukkig huwelijk kan opbouwen! Maurizio
Paola
Bij de geboorte van Federico, wisten wij niet dat hij een kindje met een beperking was; de artsen draaiden er omheen: “Mevrouw, welke leeftijd hebt u? Want uw kindje heeft enkele kenmerken die kunnen wijzen op…”. En ik antwoordde: "Heeft hij het syndroom van Down? Oké! Geen probleem! Het is ons kindje, we houden van hem! We werden verliefd op hem vanaf het eerste moment dat we hem zagen. Vertel ons enkel hoe we hem kunnen helpen. Het belangrijkste is dat hij leeft, wij zijn zó blij met hem!”.
We hebben meteen gevoeld dat hij uniek was, een bijzonder geschenk, want reeds bij de eerste aanblik voelden wij een enorme tederheid voor hem. We zullen heel veel leren van hem! Reeds van bij de start van zijn leventje onderwees hij ons in het essentiële. Zo zijn we begonnen om dingen weg te doen uit ons huis: allereerst werd de zitbank verwijderd, zodat hij huiswaarts kon komen, want zo’n bank geeft veel stof en dat is niet goed voor zijn gezondheid. Beetje bij beetje bracht hij ons naar de essentie. We zijn hem daar enorm dankbaar voor want dat is iets waar we veel moeite voor willen doen, maar niet altijd consequent in praktijk brengen.
"Gezegend is Zij die geloofd heeft”: de slogan van mijn leven die me in de Gemeenschap hield. Vandaag ontdek ik dat ietsje méér, namelijk de kinderen, de zending, het gezin, maar ook iets méér in mezelf. Het is de strijd van elke dag die de moeite loont gestreden te worden want nadien is er iets méér, zoals de grote puzzel van elke dag, die zo een mooi beeld laat verschijnen als je elk stukje bij het andere hebt weten te leggen! Danken we God en Maria omdat Zij mij, sinds ik haar als Moeder heb gevoeld, zo veel kracht geeft.
Veel mensen vragen ons hoe we het doen met “al” die kinderen: welnu, we komen nergens als we ons niet elke dag toevertrouwen aan God. Menselijkerwijs kunnen wij dat niet want we hebben onze beperkingen, onze tekortkomingen en armoede, maar we vertrouwen deze toe aan God, vanuit de zekerheid dat Hij die transformeert. Wij zeggen alleen maar "ja", en de God van die “ja” doet iets belangrijk voor ieder van ons.
Ik vraag God om vergeving omdat we vaak “ja” zeggen met samengeperste lippen, maar vandaag wil ik Hem vragen om die “ja” te zeggen met een open hart, met vreugde. Kortom, met op elkaar geklemde tanden kan je niets zeggen, maar met een "ja" recht uit het hart ontstaat het geloof en alles wat nodig is om die “ja” te vergezellen! Paola
(nota juli 2017: ondertussen zijn we 5 jaar verder. Tijdens het Feest van het Leven getuigde Vader Stefano over de grote liefde tussen de kleine, nu 5-jarige Federico, en Moeder Elvira. Hij komt dikwijls op bezoek bij haar en spreekt haar aan met "nonna", "oma".. en hij was heel blij toen de Reizende Madonna van Fatima op bezoek kwam bij zijn oma!!!)