Gemeenschap Cenacolo - Officiële Nederlandstalige Site

Om 06.00 loopt de wekker af: opstaan, douchen, ontbijten... en dan is het zover: met het speciale busvervoer, aangepast voor rolwagen, gaan we met al onze koffers richting Schiphol, waar we heel vriendelijk onthaald worden...

12u30: na een warm welkom met een drankje en met de zekerheid dat ik alles mag vragen wat ik nodig heb, stijgen we op, om de komende 13u “in de lucht” te hangen... We hebben er alle vertrouwen in, dit komt helemaal goed! Tijdens de vliegreis kunnen we naar films kijken of muziek beluisteren... Al kan ik me niet meer herinneren uit welke film het komt, in mijn dagboek heb ik het volgende fragment genoteerd en wil dit graag met jullie delen omdat het me echt geraakt heeft: Iemand vraagt: “Jij hebt al zoveel meegemaakt en toch ben je zo gelukkig. Hoe doe jij dat?” En de man antwoordt: “Je hoeft slechts één keer te vergeven. Als je haatdragend bent, dan draag je dat elke dag met je mee...” Een doordenkertje voor ons allemaal als we het moeilijk vinden om iemand vergiffenis te schenken.


Het was heel vreemd voor Greet en mij om bij aankomst te merken dat het al stikdonker was buiten, terwijl het nog maar 19u15 was... later hebben we begrepen dat het in Peru quasi altijd rond 18u30 donker is, van het ene moment op het ander, zomer of winter.

Na alle controles en “100” keer uitleggen wat we komen doen in Peru – de douane is er heel streng - kunnen we eindelijk onze koffers ophalen... Nog een laatste scancontrole van de bagage en plots staan we in de grote aankomsthall! Gigantisch veel mensen kijken uit naar geliefden; overal een blij weerzien, maar niemand die naar ons uitkijkt... Een goed uur later verschijnen er tussen de “massa” toch 2 witte sluiers, en ja, hoor, daar zijn zr. Anna en zr. Mari. Ze zaten vast in de file richting Lima. Het weerzien is hartverwarmend! Er wordt heerlijk geknuffeld!!!! Vervolgens begeven we ons naar de wagen die helemaal volgeladen wordt.

Onze rit door Lima, richting Villa el Salvador is één groot avontuur: overal auto’s en getoeter alom; verkeerslichten en – regels, dat kennen ze hier blijkbaar niet. Links en rechts van ons volgepropte bussen van allerlei formaat... En wat een vervuiling: al die uitlaatgassen, al dat stof en opwaaiend zand, het beneemt je de adem. Hoe de voetgangers hier de straten durven oversteken... Onze rit gaat ook vlak langs de oceaan, en hoe dichter we bij “het huis” komen, hoe groter de zichtbare armoede; wij kijken onze ogen uit: alle huizen lijken onafgewerkt! Maar wat blijkt: zo zullen ze er altijd uitzien... en het is niet omdat sommige huizen er “beter” uitzien dat zij aan de binnenkant afgewerkt zijn; uiterlijke schijn is ook heel belangrijk in Lima en omstreken, zo wordt ons verteld door zr. Anna.


Onderweg krijgen we een prachtig uitzicht met allemaal lichtjes: Lima en omstreken “by night”! Als we er bijna zijn merken we een evolutie in het uitzicht van de straten: eerst is er nog een grote baan, die er redelijk goed bijligt; dan zie je plots dat evenwijdig lopende straten nog niet klaar zijn, enkel uit zand en keien bestaan. Zr. Mari kent er heel goed de weg, en brengt ons veilig naar “hun" huis... Maar vlakbij de Missiepost, die een grote stenen burcht lijkt tussen alle schamele barakken met asbestdaken, stopt de weg en moeten we letterlijk door het zand.

 De poort gaat open en we rijden naar binnen: alle zusters en meisjes staan ons op te wachten, met gekleurde linten en vrolijke hoedjes, en ze zingen een welkomstlied!  Zo ontroerend! Eén voor een komen ze ons begroeten en helpen ze om de bagage uit te laden. Voor mezelf lijkt het eventjes of ik in Pagno-Italië ben aangekomen: zoveel bekende gezichten die ik de laatste keer begroet en gezien heb in het Vormingshuis van de Zusters... Bij anderen is het, zoals voor Greet bij quasi iedereen, ook voor mij een fijne eerste kennismaking. Iedereen is in de wolken dat we goed zijn aangekomen! Op dat moment is het al 22.00 en we worden naar onze kamer gebracht, zodat we kunnen gaan slapen. In België en Nederland is het op dat ogenblik reeds woensdagochtend, 04.00...

De eerste ochtend, 7 december, krijgen we na ons ontbijt een rondleiding door het huis. Bij daglicht en een stralende zon zien we hoe kleurrijk en gezellig het huis is, PRACHTIG in al zijn eenvoud! Het lijkt wel een paleis in schril contrast met de barakken eromheen. Beneden is er een grote binnenplaats – daar komen veel deuren op uit, de verschillende “locaties” van de grotere kindjes, de slaapkamer van enkele “tantes “ (de meisjes die met de kindjes werken, noemt men bewust géén mama om geen verwarring te creëren voor de kindjes als ze opnieuw huiswaarts kunnen keren of geadopteerd worden), een deur die leidt naar de eetruimte en de keuken in het “oudere” deel van het huis, waar zich ook het kantoor bevindt van zr. Mari, de verantwoordelijke van het huis, en de kapel. Ook daar is er beneden een kleine open ruimte, met wat gras en enkele planten. Op de grotere binnenplaats wordt er voornamelijk gespeeld door de kindjes tussen 1,5 en 3 jaar. Die ochtend kijken zij ons vol nieuwsgierigheid aan... sommigen komen onmiddellijk naar ons toegelopen met een bal, een autootje ... anderen zijn nog wat schuchter, begrijpelijk.

Via een grote trap komen we uit op een tussenverdiep: daar is een kleine tuin, met een klein grasveldje, een schommel, de steenoven waar pizza’s en soms ook brood gebakken worden; je komt er uit op de achterkant van het huis, waar ook de 2 auto’s veilig binnen staan. Nog 3 kleine treden en dan kan je, via een overloop, helemaal “rond” de binnenplaats lopen, terwijl je ook weer verschillende ruimtes tegenkomt: o.a. een grote speelruimte waar fysiotherapie gegeven wordt en/of waar de kindjes kunnen spelen in de seizoenen dat ze niet kunnen buitenspelen; het kleine kapelletje van de Zusters, hun appartementje, het “dokterskantoortje”, ruimtes in opbouw en dan belanden we via een deur bij het “oudere” deel van het huis, waar de kleinste kindjes verzorgd worden en hun dag doorbrengen. Greet en ik kunnen onmiddellijk aan de slag, want enkele kindjes zijn aan het huilen en worden maar wat graag getroost. Die kamer is heel erg kleurrijk, en het ontbreekt de kleintjes niet aan fijn educatief materiaal.

De omgeving van het huis vormt een groot contrast: overal armoede, onafgewerkte huizen, heel veel zand en zwerfhonden, eetkraampjes...

De dagen op de Missie zijn goed gestructureerd. Eerst is er het gebed en ontbijt voor de tantes en de Zusters (06.00). Net zoals in de Fraterniteiten van de Gemeenschap is ook hier telkens 1 iemand verantwoordelijk om gedurende enkele weken het ontbijt klaar te zetten, en dus mag die om 05.30 opstaan.

Rond 07.00 worden de grotere kindjes gewekt en krijgen zij hun ontbijt. Ze zijn onderverdeeld in 2 groepjes: 1,5 - 2,5 jaar en 2,5 - 3 jaar. Beiden hebben aparte slaap- en leefruimtes. Op die manier zijn de groepjes niet te groot en kunnen ze volgens eigen noden geholpen worden: zelfstandig leren eten, op het potje leren gaan, handjes wassen, tanden poetsen, douchen, Pampers verversen... Na de start van de dag gaan ze buiten spelen, het is daar één en al leven!

Bij de kleinste kindjes (0 - 1,5) is er altijd permanentie, maar ook hun dag is gestructureerd: papflesjes, badjes geven, spelen, slapen... Net zoals bij ons thuis, maar dan in het veelvoud! Greet en ik krijgen die dag elk onze groep aangewezen: Greet helpt “boven” bij de allerkleinsten en ik help zr. Anna bij de grotere kindjes “beneden”. Onze taak is echt begonnen: wij leren de kindjes kennen en zij ons... én mijn rolstoel, want die vinden ze gigantisch interessant met al zijn moertjes, wieltjes, handvaten... Dat wij amper of geen Spaans spreken maakt niets uit. De liefdevolle klank van onze stem, het feit dat wij er voor hen zijn, dat zij geknuffeld worden, dat is al meer dan voldoende!

Rond 11u30 is het tijd voor het middagmaal en daarna gaan de kindjes slapen. Op dat moment worden alle plaatsen waar de kindjes gespeeld hebben, opgeruimd en zandvrij gemaakt. En dan, rond 13u30, is het tijd voor de volwassenen om de voeten onder tafel te schuiven. Elke maaltijd is het één en al gezelligheid... Er wordt voornamelijk Italiaans en Spaans gesproken, maar ook het Engels komt aan bod, eens ze ontdekken dat Greet de Engelse taal machtig is. En ze willen allemaal “SMAKELIJK ETEN” leren zeggen in het Nederlands; in het Spaans is dat “BUEN PROVECHO”... Fijne meiden allemaal!

In de namiddag kan het “programma” al eens verschillen, maar het heeft toch een vaste structuur: kindjes uit bed halen, buitenspelen, soms op stap gaan, zodat ze ook de “buitenwereld” leren kennen, in het water spelen..., samen de Rozenkrans bidden, buiten op het grasveldje ofwel binnen in de kapel, een heerlijk vieruurtje verorberen, spelen, douchen en in pyjama, naar een educatieve tekenfilm kijken: allemaal zaken die wij thuis ook zouden doen met onze eigen kinderen.

De grotere kindjes hebben tijdens ons verblijf ook een tocht met de trein gemaakt en werden uitgenodigd op een verjaardagsfeestje in een familie van de parochie: de meisjes waren toen helemaal uitgedost, met strikjes in hun haar. Eén van de kindjes had nog vóór hun vertrek haar sandaaltjes “kwijt”, net als op “gewone” dagen, en de jongens zagen er stoer uit in hun mooie hemdjes. Het moet ook gezegd worden: de kindjes zien er altijd heel goed verzorgd uit, met fleurige kleertjes. Zoals de zusters zeggen: "het is niet omdat de mensen arm zijn, dat ze kapotte kledij met vlekken moeten dragen." Vandaar hun aandacht op details bij kledij die ze voor hun kindjes krijgen. Dan is het alweer tijd voor het avondeten, nog wat buitenspelen, nog maar eens de Pampers verversen en hupla: bedtijd. De meisjes ruimen dan weer alles op, zodat het netjes is voor de volgende dag.

Dit zou ik bijna vergeten: om al die magen te vullen is er dus veel voedsel nodig en worden er heel wat uurtjes doorgebracht in de grote keuken!! De ene maaltijd is nog maar de keuken uit, of diegenen die verantwoordelijk zijn voor het bereiden van het eten die dag zijn alweer bezig met de voorbereiding van het 10-uurtje (meestal een fruit-mix met papaya, banaan en ananas!) en het middageten. In de namiddag, idem.. maar dan voor het 4-uurtje en het avondeten. Zelf ben ik ook verschillende keren van keukendienst geweest, met of zonder mijn dochter. Samen koken was één van onze gezamenlijke “opdrachten". Echt fijn! Greet kwam me ook meehelpen als de kleintjes sliepen...

Om 20u: avondgebed in de kapel; tijdens ons verblijf startte ook de Noveen in voorbereiding naar Kerstmis. Op dinsdag en donderdag hebben we de Mis in het huis, op donderdagavond is er een uurtje Aanbidding en de eerste zaterdag van de maand, in verbondenheid met de jongerensamenkomsten in Saluzzo of Envie, hebben zij ook een Aanbiddingsavond die start met de Eucharistieviering, waarbij ook jongeren uit de omgeving komen meebidden. De avond wordt dan afgesloten met een eenvoudige maaltijd en een gezellig samenzijn. Die gezamenlijke gebedsmomenten zijn heel ontroerend, het gebed is zo oprecht, en de liederen raken je hart.

Wat ook zo bijzonder is op de Missiepost is dat elkeen zijn moment kan “kiezen” voor persoonlijk gebed, een ontmoeting met Jezus tijdens een moment van Aanbidding in de kapel beneden. Dat wordt onderling afgesproken zodat het werk en de begeleiding van de kindjes zonder problemen kan doorgaan. Maar elk van de meisjes bevestigt dat het heel belangrijk is om te “herbronnen” om het werk vol te houden. De Zusters zijn sinds november met zijn zessen en zij bidden samen om 15u in hun kleine kapelletje, zoals ze ook in Pagno doen. ’s Avonds eten zij niet met ons beneden, met uitzondering van zon- en feestdagen, maar in hun appartementje, op die manier beleven zij een stukje van hun Gemeenschapsleven.

De meisjes en de gasten, meestal ouders van één van de zusters of de meisjes die er 2 jaar verblijven, eten samen in de eetkamer beneden, rond 20u30. Eén en al gezelligheid, er wordt wat afgelachen tijdens het eten, ook “ontladen” als er moeilijkheden waren, want voor zoveel kindjes zorgen en met zoveel verschillende mensen samenwerken kan ook al eens voor spanning zorgen; ook heel normaal. Ieder van hen kan al eens een “slechte” dag hebben, we zijn allemaal “gewone” mensen. Het mooie in de Gemeenschap is dat men leert om eerlijk te zijn tegen elkaar zonder de ander te willen kwetsen, en dat men om vergeving durft te vragen.

Rond 21u30, als men de afwas wegwerkt en alles klaarzet voor de volgende dag, helpt Greet me op bed. En geloof me: 5 minuten later sliep ik, terwijl Greet nog wat lag te lezen; we misten onze tv of computer niet. Onze dagen waren zo intens, ondanks zijn eenvoud, dat we onze rust goed konden gebruiken.

Vandaag zijn we donderdag, 8 december, Feest van de Onbevlekte Ontvangenis. Nadat we gewekt worden door de kindjes die al zingend de kamer binnenkomen, dit gebeurt op zon- en feestdagen, is het tijd voor het ontbijt en worden we verwacht op onze “post”. In de namiddag zijn we uitgenodigd door een nabijgelegen parochie om de wijding van 3 priesters en 3 diakens mee te maken.

Die dag viert de bisschop van Lima, Mgr. Carlos, ook zijn 50-jarig priesterschap. Het is een heel mooie viering; de kerk is enorm groot en tot onze verbazing zullen wij merken dat de kerken en de kerkdeuren in “Lima” heel groot zijn en altijd openstaan tijdens de dienst.

Na de viering ontmoeten we de Zusters die verantwoordelijk zijn voor het huis waar zr. Mari haar studies voor verpleging heeft gedaan, en waar zr. Anna in de toekomst ook hoopt te studeren samen met een medezuster van haar. De studie van verpleegster ligt in Peru heel dicht bij het niveau van dokter, en dat komt goed van pas op de missieposten, want de dokter is niet altijd direct te bereiken. Wij mogen bidden voor hen opdat ze – om te beginnen – slagen voor het toegangsexamen.



Op weg naar de auto passeren wij langs het pas geopend Centrum van Barmhartigheid voor verlaten en dakloze ouderen. We mogen ernaar binnen en kunnen de bisschop persoonlijk ontmoeten en feliciteren. Wat een bijzondere man: de eenvoud zelve. Hij vertelt vol enthousiasme over het “ontstaan” van dit huis, hoe hij naar paus Franciscus heeft geschreven om financiële steun, over de indeling van het huis... over “zijn” armen. Je voelt zoveel liefde voor zijn mensen! Hij stelt zich voor als “Carlos”.

Mijn dochter stelt ons voor en vertelt hem dat het altijd mijn droom is geweest om in de missies te werken, maar dat dit niet mogelijk was omwille van mijn gezondheid. Hij kijkt me aan en zegent Greet en mezelf, zeggende: “Ik stel jullie NU aan tot missionarissen van mijn bisdom!”  Zr. Anna straalt van kop tot teen: zo’n bijzondere wens van haar moeke die uitkomt. En dan zegt de bisschop tot mij: “En maak je geen zorgen om je rolstoel; geef je totaal! Als hij stuk gaat, dan koop ik een nieuwe voor je.” Hoe kon hij weten dat ik me die ochtend inderdaad zorgen had gemaakt, want alle vijsjes werden losgedraaid... Later hoorde ik dat hij, net zoals Moeder Elvira, dwars door je heen kan kijken, binnenin je ziel kijkt...  Verder geeft hij zr. Anna en mezelf nog enkele bijzondere opdrachten: elkaar heel veel knuffels geven tijdens deze weken zodat we ons altijd verbonden zullen weten in ons hart als ik weer naar huis vertrek. Ons elke dag totaal geven en samen koken! Die ontmoeting zullen we niet gauw vergeten. Greet en ikzelf keerden die avond als ECHTE MISSIONARISSEN naar de missiepost terug! Een onbeschrijfelijk gevoel!

Bij momenten zijn Greet en ik samen aan het werk bij de grotere kindjes: bij hen zijn als ze buitenspelen, troosten, meespelen, drinken geven, hen afdrogen als ze in het water gespeeld hebben, enz., maar heel dikwijls bevinden we ons beiden op een andere plek van het huis en hebben we heel verschillende taken. Er werd telkens gekeken naar onze mogelijkheden.

Greet heeft heel veel gewerkt bij de kleinste kindjes, heeft er heel veel luiers ververst, flesjes en badjes gegeven, of de iets grotere kindjes verzorgd en met hen gespeeld in hun leefruimte.

Ondertussen deed ik naai- en computerwerk (bv. liedteksten intikken om ze dan samen met Greet, eens ze uitgeprint waren, in de liedbundels te steken en te nummeren). Dit gebeurde in het kleine appartementje waar ik ook sliep.

Daar is een klein venstertje dat uitgeeft op de binnenplaats beneden. De muren hebben grote voegen tussen de bakstenen en de kindjes, die niets liever doen dan klimmen gelijk echte aapjes, klommen dan omhoog zodat ze “Hola mamma” konden zeggen. Ze vonden het zo leuk dat er dan ook altijd geantwoord werd met hun naam... Ter afwisseling ging ik dan bij hen spelen, want ook dát was belangrijk. Maar het gebeurde ook regelmatig dat ik weggehaald werd door mijn dochter: “Moeke, ze wachten je op in de keuken: keukendienst!” Ja, ik heb daar héél wat groenten, ham en kaas versneden.

Welk werk we ook deden, op dát moment had dit prioriteit en werd het enorm gewaardeerd dat wij het met hart en ziel deden. Maar dat was geen probleem, want Greet en ik voelden ons daar echt op onze plek... reeds vanaf dag één!  We zouden er graag gebleven zijn!

Leuke anekdote: toen er drie jongens vanuit Italië waren toegekomen in Peru om zich te vervoegen bij de jongens van de nieuwe fraterniteit in Supe, toen kwamen zij ook even op bezoek in ons huis en kregen er een rondleiding.  Eén van hen, broeder Denis, was er echt van overtuigd dat ik daar in mijn eigen kantoortje aan het werk was; dat ik “constant” op de missie was! Daar hebben Greet en ik veel binnenpretjes om gehad.


Een andere taak die wij ook met veel liefde vervuld hebben, is meezingen in het koor! Ja, als missionaris heb je heel veel verschillende taken! We vonden het erg fijn, want zo kregen we ook de kans om enkele Spaanse liederen goed te leren kennen tijdens ons relatief korte verblijf.

We hebben vier maal gerepeteerd na het middageten, voor de Eucharistievieringen die wij zouden opluisteren op de Missiepost van Rayo de Luz, enerzijds op zaterdag 17 december, toen we ook de 3 nieuwe missionarissen mochten ontmoeten, broeder Denis, Vitt en Luca, en er in de namiddag de uitbeelding was van het Kerstverhaal... buiten, in een stralende zon en met Peruviaanse details! Zie foto’s! De tweede maal was op Kerstmis, in aanwezigheid van Mgr. Carlos. Deze eucharistieviering was heel bijzonder, want op het eind kwamen alle kindjes, maar ook de volwassenen, het kindje Jezus uit de kribbe een zoen geven; de volwassenen kusten de voetjes van het Kindje. Dit is een traditie die wij niet kennen in Nederland of België; in Italië blijkbaar wel.

We hebben verschillende eucharistievieringen meegemaakt: in onze eigen kapel, in “de buurt”, als de priester- en diakenwijdingen gebeurd zijn, op zondag in “onze” nabijgelegen parochie, 2x in Rayo de Luz, maar ook één keer in een kleinere kerk van de paters Karmelieten: daar was een speciale band met koortje aan het spelen op Peruviaanse instrumenten in typische klederdracht met grote zware hoeden. Dit ter gelegenheid van het feest van de Heilige Maagd van Guadalupe, welke gevierd wordt op 12 december. Zij is de beschermheilige van geheel Zuid-Amerika. De eucharistievieringen in “onze” parochie waren altijd vreugdevol! En de priester, die ook enkele keren bij ons op de missie de Mis is komen vieren, kan prachtig zingen. In Peru is het de gewoonte om te zingen op het einde van de mis voor iemand die jarig is die dag, en als er een nieuw kindje is, dan wordt het voorgesteld aan de parochie door de priester die ervoor bidt en het hoog in de lucht steekt. Zo mochten wij op 18 december meemaken dat Victor meeging naar de Mis, want hij was 1 jaar die dag! Kleine Victor heb ik een jaar geleden voor het eerst gezien via Skype in de armen van mijn dochter; toen was hij amper 10 dagen oud. Hij was op Kerstavond bij hen aangekomen, toen ze allemaal bij elkaar waren in de kapel: het was alsof het kindje Jezus zelf op bezoek was gekomen; ze noemden hem toen: Victor – Jesús; het was wel bijzonder om zijn eerste verjaardag te mogen meevieren! En op deze Kerstavond werd de kleine baby Cesar, 1 maand oud, die 2 dagen ervoor op de missie was toegekomen, voorgesteld aan de kerkgemeenschap; gewikkeld in een echte Peruviaanse draagzak.

In onze eigen kapel hebben we op vrijdag 16 december ook een bijzondere Mis meegemaakt: er was een priester uit Italië op bezoek, don Lorenzo, die 23 jaar Missionaris is geweest in Peru en er nu op doorreis was. Hij kwam uit hetzelfde dorp als zr. Antonietta en wou haar, en ieder van ons, even komen begroeten, “ontdekken” hoe deze missiepost er uitziet, hoe men hier leeft en werkt.

In zijn homilie vertelde hij over de periode dat hij in het “binnenland” van Peru werkte; hoe moeilijk het was om te begrijpen dat de Peruvianen hun prachtige natuur achterlieten om naar Lima te trekken, in de hoop om er werk te vinden, er het paradijs te vinden. Maar in plaats daarvan belandden ze in grote armoede, in de hel, want in Lima en omstreken (lees: de sloppenwijken) wonen nu 5x zoveel inwoners als in geheel Italië en ze vinden amper werk. Onmiddellijk na zijn priesterwijding was hij aan het werk in Peru en “plots” moest hij terug naar Italië omdat hij de leiding kreeg van een nieuw geopend huis van zijn Orde; hij was er erg verdrietig om, want in Europa is het zo moeilijk om over Jezus te vertellen, zei hij, maar ook hij moest gehoorzamen aan zijn oversten, net zoals de Zusters “moeten” gehoorzamen: zij kunnen niet zelf hun missiepost kiezen en soms krijgen zij de oproep om tijdelijk naar Italië terug te keren om in het Vormingshuis van de Zusters, in Pagno, te werken. Na de mis bleef hij bij ons eten en daarna trok hij verder... een echte missionaris!

Op 12 december zijn we met een de oudste kindjes naar een groot park geweest; je kan het vergelijken met een groot Provinciaal Domein bij ons in België: heel wat mensen uit de omgeving, die heel klein wonen, geen tuin hebben en enkel omringd zijn door zand, vind je daar terug op zon- en feestdagen, en ook vanuit de scholen worden er sportactiviteiten georganiseerd. Er zijn bomen, gras, sportvelden, speelpleinen, een klein dierenpark, een groot ballenbad, enz. De kindjes krijgen gratis toegang in het park en bij de betalende "activiteiten" omdat ze weeskinderen zijn.

Het was enorm warm die dag en in het park konden de kindjes ook beschutting vinden tegen de brandende zon, terwijl ze voluit konden spelen en rennen. ’s Middags hebben zij er gepicknickt en is iedereen – ook tantes en zusters – op een heerlijk ijsje getrakteerd door ons. En of het gesmaakt heeft! Het fotoalbum spreekt voor zichzelf! Geniet maar mee!

Op zaterdag 17 december hebben wij voor het eerst kennisgemaakt met het tweede Missiehuis: RAYO DE LUZ! Het ligt op zo’n 45min rijden van VILLA EL SALVADOR, en de omgeving en de lucht zijn er heel anders, minder stoffig! Het terrein is heel groot en bestaat uit verschillende wooneenheden met  centraal een groot grasveld waar bij momenten ook duchtig gevoetbald wordt door de jongens. Het ene “huisje” is al groter dan het ander. Het hoofdgebouw herbergt op dit moment alle meisjes, maar dat zal in de nabije toekomst veranderen, want er is een huis in opbouw, zodat de meisjes wat meer “ruimte” zullen hebben in plaats van alle leeftijden dicht op elkaar. De jongens hebben volgens leeftijd een eigen “huisje”, telkens begeleid door 2 ooms. Enkel de groep van 3 - 5 -jarigen wordt begeleid door 2 tantes.

De tienerjongens hun leefruimte ligt helemaal achteraan het domein, een stukje verscholen achter de moestuin, in de nabijheid van de 5 koeien en de varkens. Het is heel fijn voor de tieners dat ze wat privacy hebben; ze kunnen er ook ongehinderd gitaar spelen... Bij ons bezoek werd gevraagd om hen niet te storen, waar we ons ook aan gehouden hebben. Het hele domein is omringd door een grote muur, er zijn heel veel bomen, waaronder ook fruitbomen, een overdekte plek waar bijeenkomsten worden gehouden, en ook een grote speeltuin. Vier honden bewaken ’s nachts het domein, want de omgeving blijft toch wel gekenmerkt door armoede, en de missiepost lijkt heel luxueus voor de plaatselijke bevolking.

De weg ernaartoe loopt door een stukje woestijn, een klein stadje, Lurin, en langs die grote baan zijn ook verschillende tuincentra gelegen. Nabij het huis worden er veel planten en bloemen gekweekt. De laatste rechte lijn naar de grote poort van het domein bestaat opnieuw uit zand en is heel slecht berijdbaar. Als je de grote poort van RAYO DE LUZ binnenrijdt, dan kom je in een waar paradijs terecht: één groene oase, een groot contrast met de omgeving! Een veilige thuis voor de 60 kinderen tussen 3 en 18 jaar! Vanuit een veilige omgeving kunnen ze naar school gaan, een diploma halen. Wie niet geadopteerd wordt en na zijn 18 toch wil blijven in de gemeenschap, is méér dan welkom.

Sommige kinderen komen ook aan op de missiepost met verschillende broers/zussen na het overlijden van de enige ouder die ze nog hadden. Heel dikwijls is de vader “onbekend”, niet “zichtbaar” aanwezig. Wij hebben 2 meisjes ontmoet die werkzaam zijn in de missiepost van Villa el Salvador terwijl hun zusjes en broertjes op Rayo de Luz wonen. Ze hebben een goed contact met elkaar!

Ook op deze missiepost heeft grote behoefte aan extra “ooms en tantes”, want nu kunnen ze géén extra kinderen meer verwelkomen, terwijl die echt aan de deur staan te wachten. Greet en ik hebben nu begrepen dat het aantal jongeren die vertrekt naar de missies niet zo groot is als het lijkt bij het lezen van de berichten op de site. Terwijl er jongeren vertrekken richting de missies, keren er ook telkens weer huiswaarts. Door ginds ter plaatse te zijn hebben wij daar een ander inzicht in verkregen, en daar zijn we enorm blij om.

Op vier uur rijden, helemaal omringd door de woestijn, is enkele maanden geleden het eerste jongenshuis geopend; wij hebben half december de drie kersvers aangekomen missionarissen uit I Italië ontmoet.

Terwijl we onderweg zijn vanuit Villa el Salvador naar Lima merken we hoe de omgeving beetje bij beetje verandert van armoede naar zichtbare rijkdom, ook al zijn er zelfs in Lima nog grote verschillen van “buurt” tot “buurt”. We waren reeds om 6u30 vertrokken, maar toch was het één grote file richting Lima. Om 8u hebben we de Mis bijgewoond in het heiligdom van El Señor de los Milagros. In deze prachtige kerk hangt dit schilderij dat als bij wonder een heel zware aardbeving in de 17° eeuw heeft overleefd, terwijl op dat moment bijna de gehele stad verwoest was; van heinde en verre komt men daar naar de mis of gewoon om te bidden: de hele dag door is er elk uur 1 mis.

Vervolgens hebben we het geboortehuis en de tuin van de heilige Rosa van Lima bezocht: ik “kende” haar geschiedenis door mijn vertaalwerk voor de site. En nu stond ik daar ter plaatse, oog in oog met haar kluizenaarshuisje van 1m op 2m. Dat is heel speciaal, geloof me. Ook kwamen Greet en ik daar tot de vaststelling dat de tweede belangrijkste heilige in Lima, Martin de Porres, die enorm bevriend was met Rosa, eigenlijk haar buurjongen was. Zijn geboortehuis staat aan de overzijde van de straat. Dat zijn details die je niet leest op wikipedia, daarvoor moet je “echt” ter plaatse zijn.


We bezochten ook nog een ander convent dat rolstoeltoegankelijk was: elke "zaal" verhaalde de levensgeschiedenis van een belangrijke heilige voor Peru. Er was ook een heel mooie binnentuin en de architectuur van het klooster was prachtig, heel kleurrijk! Toen voelden we ons ook een beetje toerist in Lima.

Na een bezoek aan de Christelijke boekhandel ging de tocht verder door het centrum van de stad: allemaal prachtige kleurrijke gebouwen. De basiliek bestaat niet uit stenen maar uit hout, maar zo bewerkt dat het steen lijkt. Deze materie werd gebruikt na een zware aardbeving waarbij de gehele basiliek ingestort was. Door met hout te werken is ze nu schokbestendig.

Die middag hebben we heel wat kleurrijke winkeltjes afgedaan, op zoek naar leuke cadeautjes: zowel voor het thuisfront, als om de meisjes en de Zusters te verrassen met een kleine attentie voor Kerstmis. Het was wel heel vreemd om in de brandende zon rond te lopen, terwijl we slechts enkele dagen van Kerstmis verwijderd waren.

Vervolgens zijn we iets gaan eten, en dat werd een heel fijn en gezellig moment met zijn allen. Na de lunch vonden we nog enkele winkeltjes waar we de nodige Voorzienigheid voor het missiehuis konden aankopen, en op weg naar onze auto heeft Greet een paar “echte” Peruviaanse dames vastgelegd op foto.

Het was een heel bijzonder fijne dag vol vriendschap. We waren met z’n zessen: Rafaella, 1 van de Italiaanse meisjes die een rijbewijs heeft dat geldig is in Peru, was mee met ons samen met haar ouders die ook een maand op de missie verbleven. En verder zr. Anna, Greet en ikzelf. Ook al zijn we elke dag “samen” op de missiepost, zo’n dagje samen, zonder de taken die je te verrichten hebt, dat is toch geheel anders. Met een hart vol vreugde en dankbaarheid keren we die avond huiswaarts.
 

De zusters en de meisjes werken niet enkel in het missiehuis; zij gaan ook regelmatig op bezoek bij de zieken uit hun onmiddellijke omgeving. Geena, die tot grote vreugde van de kindjes quasi elke dag even langskomt en vlakbij de Missiepost woont, is tussenpersoon tussen de plaatselijke bevolking en de zusters. Zij brengt hen op de hoogte als ze weet heeft van nieuwe zieken of andere behoeften bij de “buren”. Zr. Mari heeft een diploma dat nauw aansluit bij het doktersdiploma en zo kan zij heel veel goed doen voor hen allen zonder dat er onmiddellijk een arts ingeschakeld dient te worden. Regelmatig gaat zij, vergezeld door één van de zusters en enkele meisjes, op huisbezoek, of begeleiden ze de mensen naar het ziekenhuis als een opname vereist is. Het team wisselt elkaar af. Het is een aangrijpende dienstverlening die de meisjes telkens diep ontroert, ten diepste beweegt.

Ook wordt het kinderziekenhuis bezocht in Lima, zeker met Kerst. Dan gaat een groepje van de Zusters en de meisjes met gitaar en zang en geschenkjes op bezoek bij de vele zieke kindjes die soms zonder familieleden in het ziekenhuis liggen. De miserie is er schrijnend en ze hopen er toch een beetje licht, vreugde en hoop te brengen. De avond van 21 december hebben we veel ontroerende getuigenissen mogen horen; die laten je nog maar eens beseffen hoe goed we het hier hebben in Nederland en België qua ziekenzorg.

Kerstavond is heel bijzonder en begint al in de namiddag met een kleine kerstopvoering voor de kindjes in onze kapel: de engel brengt de boodschap aan Maria, en na de geboorte van het kindje Jezus, komt Maria binnen met de kleine Cesar in haar armen. Alle kindjes zingen kerstliedjes en geven “Cesar-Jesús” een kusje op zijn wangetjes.

De volwassenen gaan in 2 groepen naar een kerstviering. Wij zijn bij de tweede groep en ook de kleine Cesar gaat met ons mee: hij wordt op het einde van de viering voorgesteld aan de kerkgemeenschap!

 Plots begint de priester, die van Filipijnse afkomst is, zijn kerstwens te zingen: eerst in zijn eigen taal, dan in het Spaans: FELIZ NAVIDAD! En dan in het Engels: WE WISH YOU A MERRY CHRISTMAS! WE WISH YOU A MERRY CHRISTMAS! Hij zingt prachtig! En iedereen doet vol enthousiasme mee! Ja, je kan merken dat we in Zuid-Amerika zijn: een kerkdienst “leeft” daar!

Bij thuiskomst eten we iets klein aan een feestelijk gedekte tafel en dan worden we in het kantoortje van zr. Mari verwacht waar we een ontroerende kerstboodschap uit Italië, met oudere maar ook heel recente filmfragmenten van Moeder Elvira te zien krijgen. Menig traantje wordt weggepinkt... Daarna verzamelen we in de kapel en houden er een lofprijzing ter ere van de geboorte van Jezus. Om middernacht bevinden we ons allemaal op het dak van het huis – dat is voor mij nog een groot avontuur geweest om al die trappen te overbruggen – om het prachtige vuurwerkspektakel te bewonderen dat in de gehele “vallei” te zien is!!! Zoiets hebben Greet en ik nog nooit meegemaakt: we weten niet waar eerst te kijken!!!

Een half uur later ondernemen we de tocht in omgekeerde richting, en worden we opnieuw verwacht in de “eetkamer” en kan het kerstfeest beginnen. We hebben gezellig gegeten met elkaar: bij ieder van ons zit een “opdracht” onder zijn drinkbeker verstopt. Gevolg: er is heel wat afgelachen!!! 
Nadien is het tijd om de pakjes uit te delen: alle meisjes en Zusters hadden in de voorbije weken een naam getrokken en voor die persoon mochten ze een geschenkje maken met één van hun talenten. Greet en ik hebben voor een kleine attentie voor de anderen gezorgd, aangekocht toen we in Lima waren... en zelf worden we verwend met geschenkjes, onder andere door zr. Anna gemaakt! We zijn diep ontroerd! Er is nog gezongen en tegen 01.30 zijn wij naar bed gegaan... voor een korte nacht, want om 7u30 moeten we er weer uit: we worden in de voormiddag op Rayo de Luz verwacht om met de Zusters en alle kindjes, ooms en tantes van de beide missieposten KERST te vieren!

Vol vreugde maar met kleine oogjes zijn we opgestaan: KERST IN PERU! Toch wel speciaal met zo’n warme zomerzon! De kindjes zijn helemaal in de wolken, want ook zij hebben geschenkjes gekregen: autootjes en popjes... Plots ontpoppen enkele meisjes zich als echte “moedertjes” en zijn de jongens als echte “jongens” aan het spelen met hun kleine autootjes... Vol trots komen ze hun cadeautje aan ons tonen! 
Nadat we nog een poos met hen hebben meegespeeld, is het tijd om ons klaar te maken voor de rit naar het andere huis: een hele verhuis, zo met zijn allen!


Aangekomen in Rayo de Luz worden we hartelijk verwelkomd. Vervolgens hebben we geholpen om de kindjes eten te geven onder een tentzeil, om de brandende zon te “omzeilen”. Daarna volgt de Kerstviering die voorgegaan wordt door de bisschop van Lima, Mgr. Carlos. Het is een ontroerende mis! Op het eind gaat hij, samen met de twee misdienaars, de grote kerststal “binnen” om het kindje Jezus te halen.. Hij knielt neer voor het altaar en alle kindjes komen Jezus een zoentje geven; ook de volwassenen komen naar voor en kussen Jezus op de voeten. Er worden ook enkele meisjes, opgegroeid op de missie, officieel tot Missionaris gewijd; daarbij ontvangen ze een kruisje.

Daarna is het tijd voor het middagmaal: kalkoen met prinsessenboontjes en rijst, maar op een typische Peruviaanse manier bereid: OVERHEERLIJK!! De grootsten van onze kindjes hebben gewoonweg nog een keertje meegegeten: ze zaten tussen de tantes en de zusters in. Het was heel bijzonder om de hechte band te zien tussen hen allen!

In de namiddag hebben de kindjes samen met de volwassenen in de grote zandbak en speeltuin gespeeld die ze op de missiepost hebben. ’s Avonds moet er niemand in slaap gewiegd worden...

Tweede Kerstdag is het opnieuw heel erg warm: je kan echt merken dat de zomer begonnen is in Peru. De schoolkinderen hebben er nu ook twee maand VAKANTIE... pas op 1 maart gaan ze weer naar school... “onze” kindjes hebben in de voormiddag opnieuw in het zwembadje gespeeld: zalig om hen zo te zien genieten!


In de namiddag is er een verrassing voor Greet en mezelf... om 14u30 vertrekken we met de auto, samen met de 6 zusters... We hebben een stil vermoeden waar we naartoe gebracht zullen worden, maar we spelen het ”spelletje” mee... en ja, hoor, we zijn naar het strand gegaan!!


Een heel bijzondere gewaarwording: het ene moment bevinden we ons tussen het zand, rijden we door een stuk woestijn, en dan zien we op onze rechterkant een stukje groene oase en daarachter de grote Oceaan! Het is toch nog een heel eind rijden eer we aan een stuk komen waar het strand toegankelijk is. Daar is plots niets meer te merken van de immense armoede, integendeel: enorm “sjieke” huizen en appartementen en allemaal rijke mensen die hun vakantie doorbrengen aan de kust. Het is wel heel fijn te weten dat “onze” kindjes er een week mogen doorbrengen in de maand januari; dankzij de Voorzienigheid van een dame die elk jaar een huis huurt voor een maand; en in groepjes gaan de kindjes van de missiepost een week naar zee... (31 januari 2017: in een e-mailtje van mijn dochter heb ik vernomen dat ze de voorbije week aan zee was; nu is het tweede groepje daar) Het is een deugddoende verademing voor hen, de lucht en de omgeving is er véél gezonder!

We hebben er een heel fijne namiddag gehad! Verschillende van de zusters hebben een enorm grote rots – van op afstand lijkt het of er een gigantisch grote walvis aangespoeld ligt tegen de kustlijn -  beklommen, terwijl wij in het zand zaten en naar de sterke stroming van de oceaan keken... Greet had niet de juiste schoenen aan om die rotsen te beklimmen, anders was ze zeker meegegaan! Er waren heel mooie vogels (thuis opgezocht: de INCA-STERN), heel kleurrijk!!! Naast de vakantiegangers en toeristen zijn er ook enkele vissers die hun netten aan het prepareren zijn. Op de terugweg hebben we ons “bendeke” getrakteerd op een heerlijk ijsje! Het is voor ieder van ons een zalig ontspannen moment geweest! Een mooie afsluiter van deze bijzondere reis!

’s Avonds is het een feestelijke maaltijd: PIZZA! Er wordt gezongen voor Greet en mezelf; we krijgen een geschenk als aandenken: een prachtig kruisbeeldje gemaakt met de letters van het woord Jezus... ZO MOOI! Na de maaltijd hebben ze ook ons lievelingslied gezonden en over ons gebeden, dat was een heel aangrijpend moment, Greet en ikzelf waren enorm ontroerd!

En dan komen ze allemaal afscheid nemen, in de gedachte dat wij de volgende ochtend om 05.00 naar de vlieghaven vertrekken... Maar dat is een vergissing! Ons vliegtuig vertrekt pas de volgende dag om 21.05. ALGEMENE VREUGDE!!! MAMA GREET EN MAMA ELS ZIJN NÓG EEN DAG OP DE MISSIE!! Met die wetenschap zijn we gaan slapen... onze laatste nacht in Peru... zo onwaarschijnlijk...

Dinsdag 27 december: een vreemde gewaarwording... onze laatste dag van deze onvergetelijke ervaring in de Missiepost van Villa el Salvador... onze koffers staan klaar; de kamers opgeruimd. Na het ontbijt vervoegen we ons, zoals gewoonlijk, bij onze kindjes... Met een hart vol emoties, want wij beseffen heel goed dat onze kindjes ons de volgende ochtend niet naar buiten zullen zien komen, dan zijn wij op weg naar Nederland. Hoe zullen zij dit ervaren? Een zoveelste afscheid. Onze moederharten bloeden...

Die laatste ochtend hebben we nog alles gegeven wat we konden geven. Greet is boven aan het werk bij de kleintjes, ik beneden bij de groteren. Er is ook bezoek: een gezin uit de parochie: papa, mama en 3 kindjes. De papa is een subliem muzikant, we hebben hem telkens aan het werk gezien in de zondagsmis van de parochie! Hij oefent samen met zr. Daniella liedjes, om ze ook in de parochie te kunnen zingen. Op een bepaald ogenblik komt ook Greet weer beneden en zijn we met zijn allen aan het meezingen. Ook dát is een bijzonder moment. En de rust die dit brengt bij onze kindjes: ook ná die zangrepetitie zitten ze rondom die papa en zijn gitaar geschaard, één en al aandacht..

Eén van onze kindjes, Juan Paolo is heel muzikaal; zelfs met autootjes in zijn hand "speelt" hij muziek; die dag neemt hij een borstel vast en speelt ermee alsof het een gitaar was: een prachtig beeld dat we niet gauw zullen vergeten. Ook niet de liefdevolle manier hoe die papa met hen allen omgaat! En heel in het bijzonder met grote Victor, het jongetje dat zowel lichamelijk als geestelijk met heel wat beperkingen te kampen heeft, maar altijd goedlachs is, een heel lief ventje van 5 jaar...

Tijdens de laatste week van ons verblijf is het nieuws gekomen dat een gezin erover nadenkt om hem te adopteren. Zuster Mari vraagt ons allen om voor hen te bidden, opdat Victor een warme thuis mag krijgen! Net als alle andere kindjes daar verdient hij dit dubbel en dik! LIEFDE, WARMTE, GEBORGENHEID...

De ochtend is voorbijgevlogen: de kindjes liggen op bed voor hun middagdutje en voor de volwassen is het tijd om samen het middagmaal te gebruiken. Ons gastgezin eet ook met ons mee. Na de maaltijd nog een korte siësta, en dan is het echte moment van afscheid aangebroken. Alle koffers worden in de auto geladen en als wij bij de auto aankomen, staan daar niet alleen alle zusters en tantes om ons uit te zwaaien, maar ook al “onze” kindjes... EN ALLEN ZIJN ZE AAN HET ZINGEN... ons op die wijze bedanktend voor die bijzondere tijd!

Zelfs als ik het hier nu schrijf, staan de tranen in mijn ogen, heb ik een dikke krop in mijn keel, voel ik opnieuw de emoties die we toen doormaakten! Greet en ik hielden het niet meer droog; de zakdoeken moesten bovengehaald worden. We wilden hen eigenlijk niet achterlaten, mochten we de mogelijkheid hebben, we bleven op zijn minst één jaar in Peru om  te dienen en te beminnen... net als al de anderen daar!

De terugreis is opnieuw heel vlot verlopen! We hebben ook binnenpretjes gehad, want toen er erge luchtverzakkingen waren, toen keken we elkaar aan en zeiden: “hèhè, we zitten weer in de wagen op weg in Villa el Salvador...” want daar schokten we ook heen en weer door het slechte wegdek. Maar we zijn toch heel blij en dankbaar dat we veilig mochten landen in Schiphol de volgende dag! Daar was het koud, grijs en heel erg mistig... wat een contrast! Zo'n 30 graden verschil...

Ondertussen zijn we een maand verder. Het heeft een hele poos geduurd eer we hier aan ons “dagelijks” leven konden wennen, al was het noodzaak, want de volgende dag werd Greet alweer op haar werk verwacht en was het bij mij ook weer het gewone ritme: boodschappen en oefeningen doen, koken, rustpauzes nemen, de site bijwerken, enz. De jetlag speelde ons ook parten, maar we hadden niet verwacht dat deze reis zo’n emotionele impact zou hebben op ons. En toch zouden we zo weer vertrekken!! Dit was een onvergetelijke ervaring!

We lanceren hier nogmaals de oproep die we meekregen: Niet alleen in Peru, maar in alle missieposten hebben ze hulp nodig! Zonder de tantes en ooms kunnen ze niet voldoende kindjes opvangen; en de nood is zo groot! Zoveel kindjes – klein en groot – zoeken een veilige thuis! Onze zusters vroegen ons om dit aan iedereen te vertellen, opdat onze kinderen, de jongens en meisjes in de Gemeenschap, zich mogen bewust worden van het belang en de noodzaak om 2 jaar van hun leven te geven in de missies alvorens ze huiswaarts keren; hierin bemoedigd mogen worden door ons, de ouders! Zonder “ons” blijven er veel kindjes in de kou staan... Wij hopen dat onze getuigenis, het verhaal van onze missie-ervaring, veel harten mag aanspreken en hen mag laten besluiten om ook 2 jaar te gaan werken in de missies, gratis de allerkleinsten en de armen, te dienen en te beminnen... om zodoende te mogen ontdekken, zoals allen die hen voorgegaan zijn, hoeveel méér ze ontvangen van die kinderen dan dat ze zelf geven!!!!
MOGE DE HEER EN MARIA OOK JULLIE ALLEN ZEGENEN!

Heel veel liefs, Greet en Els