 |
Zuster Anna |
|
|
"God weet alles over ons en dat is de reden waarom wij ons laten omhullen door zijn Barmhartigheid" Moeder Elvira
Mijn naam is Zuster Anna, ik kom uit België (Gent) en ik ben 28 jaar. Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin en mijn hart is telkens vervuld van vreugde als ik terugdenk aan mijn jeugd. Mijn ouders hielden heel veel van mijn broer en mij. Dit drukten ze uit in heel concrete liefdesgebaren. Ze speelden samen met ons en leerden ons op die manier dat er meer vreugde is in het geven dan wanneer je alles voor jezelf houdt. Ik geloof dat de ziekte van mijn moeder, een spierdystrofie, mij geholpen heeft om met een open hart naar anderen te kijken. Reeds als klein meisje besefte ik dat het pijn doet als iemand uitgesloten wordt omdat hij "anders" is. Bijgevolg wou ik anderen niet aandoen wat mijn eigen familie verdriet deed, want ons "bijzonder" gezin werd niet door iedereen met open armen ontvangen, zelfs niet door onze eigen familie. Ik was een open, blij en creatief meisje. Ik had behoefte aan genegenheid, maar was ook erg koppig als ik iets wou … Ik was nog maar 4 jaar oud toen ik al naar de missies wou vertrekken. Op school had ik over de heilige Damiaan De Veuster, Pater Damiaan, horen spreken. En ik wilde ook vertrekken naar "mijn melaatsen". Deze overtuiging was heel sterk aanwezig in mijn kinderjaren, ze bleef me altijd bij. Jezus riep me toen al! Ik dank mijn ouders dat zij mij hierin altijd gerespecteerd en aangemoedigd hebben.
Toen ik 10 jaar was, werd de gezondheid van mijn moeder plots heel slecht. Ik was heel erg geschrokken en bang, ervan overtuigd dat zij zou sterven. Dit heeft op ons gezin een enorme impact gehad. We slaagden er niet in om dit samen te overwinnen. Ieder van ons probeerde dit op zijn eigen manier en ik besef dat er toen geen dialoog meer was tussen ons. Mijn moeder was degene die vanuit het geloof en een positieve blik doorging, die bleef bidden voor en met ons… Maar gedurende die lange periode dat zij in het ziekenhuis moest blijven, wist mijn vader niet meer hoe hij op zijn eentje door kon gaan vanuit deze mooie waarden. Ik ben ervan overtuigd dat hij, door zijn persoonlijk verdriet en pijn, niet de kracht vond om te geloven dat hij zelf ook op die manier kon doorgaan! Ik wilde de anderen niet belasten met mijn lijden en daarom zette ik het masker op dat zei: "met mij gaat alles goed", ondertussen hopend dat dit alles voorbij zou gaan, dat alles weer zou worden zoals voorheen.
Toen mijn moeder het ziekenhuis mocht verlaten en terug thuiskwam, kon zij niet meer zelfstandig lopen. Ze moest zich nu behelpen met een elektrische rolstoel. Vanaf dat moment kon ik haar niet meer omhelzen, geen knuffel meer geven; het lukte me niet meer om haar te "zien" als mijn moeder. De stoel leek zo groot, hij stond als een grote muur tussen ons in. Langzamerhand zag ik alleen nog maar de ziekte en de woede in mij werd alsmaar groter. Nadat we 2 jaar deze "nieuwe" situatie van grote stilte en het zich afsluiten voor elkaar hadden overleefd, kreeg mijn vader een depressie en vervolgens verliet hij ons. Toen is mijn wereld volledig ingestort en ook al leek het aan de buitenkant dat ik op mijn eentje doorging, ik had mijn hart volledig afgesloten, ik liet er niemand meer toe.
Ik bleef naar de jongerengebedsgroepen gaan, maar ik vond er geen antwoorden voor de pijn en het verdriet dat ik binnen in me droeg. Vanuit die wanhoop en dat verdriet ontmoette ik de verkeerde vrienden en ik zakte alsmaar dieper in de put. Ik wist dat Jezus aanwezig was in mijn leven en ergens wou ik Hem persoonlijk ontmoeten, maar het kwaad dat was binnengeslopen in mijn kwetsuren was veel sterker, en ik verviel telkens weer in leugens, in valsheid, in woede, in mijn egoïsme en ik probeerde te ontsnappen uit die pijn via de alcohol.
Op een avond heb ik met al mijn kracht om hulp geroepen tot Jezus en Hij heeft me geantwoord. Hij gaf me de kans om als vrijwilligster naar Polen te gaan, bij weeskindjes met een beperking, om zo mijn hart opnieuw te voelen kloppen; en nog later nam ik deel aan een project om naar de Missies in Afrika te vertrekken … Hoeveel goeie dingen ik ook mocht meemaken, ik realiseerde me dat ik anders was dan mijn leeftijdsgenoten. Ik was niet volwassen, ik was niet in staat om de verantwoordelijkheid voor mijn fouten op te pakken. Ik voelde heel sterk het vuur in me branden om naar de missies te trekken, maar ik voelde ook mijn zwakheid. Ik wilde deel uitmaken van de Kerk, van een familie, maar het leek of ik bij niets of niemand meer thuishoorde. Ik had mijn ouders "verloren", ik was "niemands dochter".
Ik leerde de Gemeenschap kennen toen ik 19 jaar was. Ik dacht nog maar eens te ontsnappen aan alle problemen waarin ik verzeild was toen ik mijn weg begon in de Gemeenschap. Maar het was anders deze keer! Aangekomen bij de poort van de fraterniteit van Adé, vlakbij Lourdes, voelde ik in mijn hart dat ik eindelijk thuis was gekomen. Hoewel het in het begin heel erg moeilijk is geweest, diep binnen mezelf wist ik dat ik er nooit zou zijn weggegaan. Ik dacht dat ik op zoek was naar iets, maar in plaats daarvan heb ik later begrepen dat ik IEMAND zocht, en dat was Jezus! Ik heb Hem ontmoet in ware vriendschap, in het werk, in het gebed, in het dagelijks leven. Elke avond vroeg ik in de kapel aan Jezus waarom ik leefde, aan wie mijn leven toebehoorde. Een jaar later, terwijl ik me voor het kruisbeeld bevond, hoorde ik klaar en duidelijk Zijn oproep! Mijn leven behoort toe aan Jezus! Langzamerhand kreeg ik opnieuw vrede in mezelf, wilde ik me verzoenen met mijn familie, wilde ik vergeven ... Dankzij het gebed heb ik mijn ware gezicht ontdekt. Toen ik Moeder Elvira ontmoette, was zij het die tot me riep: "Mijn vreugde, kom hier dat ik je kan omhelzen!!". Ik wist niet meer wat een knuffel was en ik rende weg. Zij is voor mij de moeder geweest die ik opnieuw kon omhelzen vanuit mijn hart en die me geleerd heeft om mijn leven en dat van mijn ouders te omarmen! De blik van Moeder Elvira op mijn leven is altijd een blik geweest die "vooruit" keek, die reeds een prachtige bloem zag bloeien op een berg afval.
Nadat ik enkele jaren onderweg was in de Gemeenschap heeft Moeder Elvira mij naar het Vormingshuis geroepen en daar mocht ik beginnen aan mijn weg van het Gewijde Leven. In het begin was mijn JA aan de oproep van Jezus er eentje met angst en onzekerheid, maar later werd het een JA vol overtuiging en dankbaarheid aan de Heer voor de barmhartigheid en al het goede dat ik van Hem, van de Gemeenschap en van mijn familie ontvangen heb. Een krachtige genezing die ik ontvangen heb op mijn weg was op het ogenblik dat ik ten diepste begreep dat mijn leven geen vergissing, geen fout, is geweest. Samen leven met Moeder Elvira, van haar een knuffel krijgen waardoor je je zo geliefd voelt door de Vader, in haar een stralende, onbaatzuchtige liefde zien… dit alles heeft me de kracht gegeven om te geloven dat ik nooit meer bang hoef te zijn voor mezelf, dat het niet waar is dat wanneer iemand ontdekt wie ik werkelijk ben, die persoon dan zal wegvluchten van me. Vandaag realiseer ik me dat ik meer nood heb aan de anderen dan aan de lucht die ik inadem. Ik heb de confrontatie, de dialoog met de anderen nodig om te genezen, om samen plezier te maken, om blij te zijn, om te LEVEN!
Ik ontving 8 maand geleden het grote geschenk dat ik mocht vertrekken naar de missies, en nu ben ik in Peru, in "Villa El Salvador", bij kleine, achtergelaten kinderen, samen met mijn Zussen, tantes en ooms ... ZOVEEL LEVEN! De kinderen leren me dat alles altijd opnieuw begint, ze leren me blij zijn met kleine dingen, te luisteren in plaats van te spreken …
Ik mag hen Jezus laten leren kennen, Jezus die voor mij de bron is van waaruit ik leef, waarom ik dien, waarom ik bemin! Mijn echte geluk is mijn verbondenheid met Hem, en dat ik deze verbondenheid mag delen met hen waarmee ik elke dag leef! Ik dank de Gemeenschap die het leven van onze jongeren verwelkomt om hen de kans te geven om te leven in waarheid! Ik dank Moeder Elvira, ons intens geliefde en bijzondere moeder, die zich ook nog vandaag helemaal geeft voor ons. Ook ik zou graag mijn leven consumeren voor de Liefde. Dankjewel! Zr. Anna