Het samen op weg gaan met mijn zoon Armando heeft mij geholpen om mijn manier van leven te veranderen waardoor ik nu veel dingen zie die ik vroeger niet zag, vooral in ons gezin. Vroeger kon ik niet praten met mijn kinderen, ik kropte alles op in mezelf, ik was als een "beer in een grot." Ik deelde niets van mezelf en vandaag besef ik dat mijn kinderen zich afvroegen wat ik tegen hen had. Mijn zoon dacht: "Hij moet wel iets tegen me hebben want hij praat nooit met me! Wat heb ik misdaan dat mijn vader me nooit aankijkt!”. Ik was me daar niet eens van bewust, stond er niet bij stil, vond alles vanzelfsprekend: “hij is mijn zoon, ik werk zodat hij het goed heeft, en hij houdt van me”. Maar neen, zo gaat dat niet!
Ik zou tegen veel ouders willen zeggen dat we niet alleen aan de “uiterlijke” zorgen moeten denken, maar ook aan hoe we hen onze liefde kunnen tonen en hen nabij zijn, tijd maken om naar hun problemen te luisteren, vragen te stellen en niet alles vanzelfsprekend te vinden. Of denken dat “als mijn zoon met iets zit, zal hij naar me toekomen om erover te praten”, want zo gaat dat niet: hij zal je niets zeggen als jij niet naar hem luistert.
Vandaag probeer ik echt met mijn kinderen te praten, in dialoog te gaan. Ik wordt hiervoor bijgestaan door mijn echtgenote. Beetje bij beetje ben ik aan het veranderen, dankzij het gebed en onze Oudergroep. Ik heb ook het geschenk gekregen om samen met mijn zoon “ervaring” op te doen in de Gemeenschap. Ik heb echt genoten van die tijd in Lourdes omdat ik over zaken heb kunnen delen waar we vroeger, gedurende vele jaren, nooit over gepraat hebben met elkaar.
papa Gianpaolo
Het is niet gemakkelijk wanneer je kind naar de Gemeenschap vertrekt, want je stelt jezelf de vraag : “Ben ik wel een goede ouder”?. Je moet je trots opzij zetten en accepteren dat je “gefaald” hebt in de opvoeding. We hadden vertrouwen in de Gemeenschap omdat we ons niet alleen voelden. We hebben haar onze zoon toevertrouwd want hij was dood in zijn hart en wij konden hem niet meer helpen. We hebben onszelf deze vraag gesteld terwijl we met hem op weg gingen en samen met de andere families de ouderbijeenkomsten bijwoonden.
Langzamerhand kwamen onze zwakheden aan het licht: niet alleen die van ons als echtpaar, maar ook onze individuele zwakheden, die we zonder het te willen hebben doorgegeven aan onze kinderen. Met de hulp van de Oudergroep, die hecht met elkaar verbonden is, hebben we ze overwonnen! Dankzij het gebed en het geloof, dat we opnieuw hebben ontdekt en waarvan we niet hadden gedacht dat het ons kon redden. Vandaag voel ik me als een nieuwe ouder, een herboren en meer geloofwaardige moeder.
mama Cinzia