 |
Keri |
|
|
Mijn naam is Keri, ik ben drieëntwintig en kom uit New York. Toen ik nog heel klein was, verloor ik mijn moeder en gezien mijn vader niet in staat was om voor mij te zorgen omdat hij alcoholist was, ging ik bij mijn oma wonen. Ze was echt als een moeder voor mij en bovendien van Joodse afkomst: hoewel we nooit spraken over God of bidden, herinner ik me toch dat we enkele Joodse geloofsfeesten vierden.
Toen ik zeven jaar was, werd mijn grootmoeder ernstig ziek, kanker, en kon ze niet langer voor me zorgen. Dus ging ik via pleegzorg naar een ander gezin. Dit was een heel moeilijk moment in mijn leven. Als kind wist ik niet hoe ik om moest gaan met al die emoties die ik doormaakte: ik had mijn moeder al verloren, kon niet op mijn vader rekenen en werd bovendien weggehaald van bij mijn oma om bij een totaal nieuwe familie te gaan wonen… dit veroorzaakte heel veel verdriet in mij.
Ik heb toen geleerd om mijn emoties "uit te schakelen" en zocht afleiding in andere dingen. Ik was goed op school en daarom gebruikte ik dit om me goed te voelen en de leegten in me op te vullen. Op de middelbare school begon ik een dubbel leven te leiden: ik had vrienden die net zoals ik veel studeerden en hard werkten, en anderen die aan de drugs zaten.
Toen ik drugs gebruikte, duurde het niet lang eer ik afdaalde in die slechte wereld: heel snel, reeds binnen één week, gebruikte ik alle dagen. Ik wist niet hoe ik het leven en alle pijn die ik met me meedroeg moest trotseren. Dit “medicijn” leek een fantastische uitweg.
Ik was zestien toen mijn oma stierf en haar voor altijd verliezen, dat was enorm moeilijk voor me! Ik zag niet langer het belang van te leven, en gedurende vier jaar verbleef ik op en af in verschillende revalidatiecentra, ziekenhuizen en instellingen, om af te kicken van de heroïne en vele andere harddrugs. Het was een periode van totale duisternis en alleen door Gods genade ben ik nog in leven. Toen ik op het diepste punt was beland, probeerde ik me van het leven te beroven want ik slaagde er niet in om mijn fouten te accepteren.
Op dat moment vertelde mijn tante over de Gemeenschap die ze in Medjugorje had ontmoet. In het begin was ik niet overtuigd, maar het was mijn laatste kans, omdat de rechter me na mijn arrestatie de kans bood een gevangenisstraf te vermijden als ik naar de Gemeenschap Cenacolo zou gaan.
Binnengaan in de Gemeenschap was heel moeilijk voor me, doordat ik uit een leven van leugens, zonde en egoïsme kwam. Ik had het heel moeilijk om me aan te passen, ook omdat ik opgegroeid was zonder gebed en niet katholiek was. Maar bij de meisjes die er al langer waren, zag ik echter een licht en een hoop die ik nog nooit eerder had gezien. Ik was vastbesloten om alles te doen wat de Gemeenschap voorstelde: goed werken, anderen dienen en in de waarheid leven, maar ik weigerde het gebed.
Er was een moment, na ongeveer acht of negen maanden dat ik onderweg was in de Gemeenschap, waarop ik dezelfde wanhoop leek te voelen die ik had voordat ik naar het Cenacolo ging. Maar in plaats van “weg te lopen”, vroeg ik deze keer hulp aan God. Ik hou enorm veel van muziek, dus ik schreef een lied als een gebed. Voor de eerste keer voelde ik me gehoord en begrepen door God. Ik zat daar, voor Jezus in het Heilig Sacrament, en vanaf dan begon alles te veranderen. Beetje bij beetje begon ik te geloven, te bidden, te hopen en te vertrouwen dat er een levende God is die van ons houdt, die ons wil genezen en wil dat we gelukkig zijn.
Na een parcours van twee jaar kreeg ik het grote geschenk van het Doopsel, en ontving ik mijn Eerste Communie en Vormsel. Het was een heel sterk moment want ik voelde echt dat Jezus al mijn zonden uit het verleden had witgewassen en me een nieuw leven in Hem had gegeven.
Een ander sterk moment was toen mijn biologische vader na vele jaren op bezoek kwam. Ik deed wat Moeder Elvira ons geleerd had: ik omhelsde hem krachtig, tot “zeven” tellend... en we hebben allebei gehuild. Het was een gedeelde vergeving zonder woorden: we hebben allebei zoveel genezing gevoeld! Vanaf dat moment probeerde ik dieper in gebed te gaan omdat ik begreep dat de bron van het leven echt van Jezus komt.
Wanneer ik boos ben, dan zie ik, als ik me voor Jezus bevind, de waarheid; als ik mijn geduld verlies met iemand, vind ik daar opnieuw vrede, bied ik mijn excuses aan en ga ik door.
De Gemeenschap leert me om het christelijke leven op een heel concrete manier te beleven. Doorheen vriendschap kan ik veranderen, beminnen, bemind worden en Jezus ontmoeten in de mensen om me heen.
In de voorbije periode kreeg ik, samen met een groep Amerikaanse meisjes, het fantastische geschenk om een paar maanden in Italië verblijven, in het Vormingshuis, de thuisbasis van de Zusters en Moeder Elvira. Ik heb ontdekt dat men zich in elke fraterniteit van de Gemeenschap voelt als iemand in een groot gezin.
Vandaag wil ik het leven omhelzen in plaats van ervan weg te lopen. Mijn leven is een geschenk van God en ik wil het volledig beleven! Vandaag voel ik me niet perfect en weet ik dat nog niet alles volledig genezen is; weet ik dat er nog veel stappen moeten worden gezet, maar ben ik gelukkig omdat ik weet dat ik geliefd ben en dat ik elke dag opnieuw mag beginnen in een familie die verenigd is in Christus. Dankjewel!
Keri