 |
Vesna |
|
|
Mijn naam is Vesna, ik kom uit Slovenië, ik ben zesentwintig jaar en ben blij dat ik mag getuigen over mijn verrezen leven. Ik ben de tweede van vier kinderen en ik ben opgegroeid in een christelijk gezin. Al van toen ik klein was had ik een gesloten karakter en was ik bang voor het onbekende.
Tijdens mijn opgroeien had ik mijn puberteit wat problemen op school en probeerde ik erover te praten met mijn ouders, maar ik voelde me niet gehoord en daarom koos ik ervoor om af te sluiten. Ik voelde me afgewezen door mijn familie en door God, me afvragend of Hij wel echt bestond. Ik probeerde het opnieuw, maar zag dat ik uiteindelijk nog meer gekwetst werd, en daardoor praatte ik niet meer over wat ik meemaakte, puur om mezelf te beschermen.
En zo gingen de jaren voorbij en ook al leek het uiterlijk allemaal goed te gaan, binnenin me werd het een opstapeling van verdriet, woede een eenzaamheid. Ik viel in een depressie waarvan ik niet wist hoe ik eruit moest komen. Alles begon zich te reflecteren op mijn lichaam: ik begon paniekaanvallen te krijgen en kon niet langer omgaan met mensen. Zelfs het betreden van een winkel maakte me al bang, ik zat vol angst, paranoia, ik geloofde niet meer in mezelf en slaagde er niet langer in om te praten. In mijn hoofd klonken constant de woorden van mijn vader: "Vesna, je leven heeft geen zin omdat je Jezus nog niet hebt ontmoet!"
Maar uit trots en gekwetstheid wilde ik niet het pad van het geloof kiezen, denkend dat ik er op mijn eentje wel uit zou geraken. Ik ben nooit naar een psychiater willen gaan noch wilde ik antidepressiva nemen, goed beseffend dat het niet de medicijnen zijn die mijn leven zin zouden geven.
Ik ging naar de universiteit en probeerde op eigen krachten mijn angsten en paranoia te overwinnen. Helaas zag ik in mezelf een leegte die door niets ingevuld kon worden. Ik wilde niet dat mijn familie me zo zag, maar zij zagen de hoge nood in me en stelden me de Gemeenschap voor. Dit was Gods stap naar mij toe, gezien ik Hem niet tegemoet wou treden. Ik heb nagedacht en heb mezelf de waarheid gezegd: “Ik heb Jezus nodig en wil niet langer leven zoals ik nu doe!”.
Toen ik mijn weg begon in de Gemeenschap, had ik het echt moeilijk. Ik zag hoe geblokkeerd ik zat naar anderen toe maar ook naar mezelf, ik slaagde er maar niet in om me te open te stellen. Ik bracht mijn eerste jaar in het Vrbovec-huis in stilte door: ik leed erg en het leek erop dat niets kon veranderen. Ik vond de kracht om te vechten en vooruit te gaan voor het Allerheiligste Sacrament, door te bidden voor de gave van vrijheid. De meisjes zijn een geweldig voorbeeld voor mij geweest en gaven me de wilskracht om weerstand te bieden en te volharden.
Daarna ben ik “verhuisd” naar Medjugorje waar ik mezelf in een heel ander, meer open huis bevond. Na een tijdje moest ik de bedevaarders mijn verhaal vertellen, hoewel ik nog steeds moeite had met praten. Ik ging naar de kapel en vroeg Onze-Lieve-Vrouw om hulp, want ik geloofde niet in mezelf.
En zo slaagde ik er voor het eerst in om voor 70 mensen te spreken! Tijdens het geven van mijn getuigenis voelde ik de kracht om mezelf te overwinnen en te openen, me ervan bewust dat deze genade van Maria was gekomen. Ik voelde dat er iets "bewoog" in mijn hart en langzaam maar zeker begon ik me steeds meer te openen voor mijn “zusjes”. Het wonder dat Onze-Lieve-Vrouw op deze gezegende plaats verrichtte, was mijn diepgaande genezing: met haar Hulp vond ik de kracht om situaties te overwinnen waarvoor ik eerder bang was, angstig, alsook de kracht om mijzelf te omhelzen, te vergeven en me graag te zien zoals ik ben. Van Haar leerde ik dat ware bekering en genezing betekent het dagelijkse leven te leven door de vreugde en het verdriet te accepteren, alles te laten verlichten door het geloof.
Vandaag ben ik genezen en voel ik me een verrezen vrouw! Mijn gebeden zijn geen verzoeken meer, maar dankbetuigingen. Ik zet me in opdat mijn getuigenissen uitingen van dankbaarheid en lofprijzing aan God worden, en ik wil dat mijn dagelijks leven een concreet gebed wordt. Ik ben blij dat mijn pijn in vreugde is veranderd, ik ben dankbaar dat de Gemeenschap zowel mij als mijn familie heeft geholpen, dat mijn familie me steunt door een parallelle weg te gaan. Dankzij de Gemeenschap heb ik God ontmoet, ben ik begonnen met van mezelf te houden en kan ik vandaag zeggen dat ik mezelf graag zie, mezelf vergeef en van mezelf hou. Dankjewel! Vesna