We zijn Nicky en Djilali, en we zijn God enorm erkentelijk want Hij heeft ons leven gered. We kwamen allebei wanhopig aan in de Gemeenschap Cenacolo, en net als zoveel anderen, met de dood in ons hart als gevolg van onze verslaving. We willen heel eenvoudig Moeder Elvira en de Gemeenschap bedanken want dankzij hen kunnen wij vandaag de vreugde, van een christelijk gezin met waarden te zijn, ervaren.
We zijn allebei naar de Gemeenschap gekomen met hetzelfde drugsprobleem maar met een totaal verschillend verleden. Ik, Nicky, ben Engelse, anglicaanse, en ik was reeds moeder van een dochtertje, en ik, Djilali, ben moslim en groeide op in Frankrijk. Dankzij God hebben wij ons allebei bekeerd tijdens ons parcours in het Cenacolo en zijn we door ons doopsel lid geworden van de katholieke kerk.
Nadat we al enkele jaren in de Gemeenschap waren, hebben we elkaar ontmoet in de gemengde fraterniteit van Cherasco, gelegen in Noord-Italië. We beseffen nu dat het Gods plan was om ons samen te brengen en wij geloven dat alleen de Heilige Geest ons kon verenigen als echtpaar.
God heeft echt aan alles gedacht en we kunnen zeggen dat we gelukkig zijn dankzij de jaren waarin we ons geloof al beleden. Het verschil in leeftijd en volwassenheid stelt ons in staat te waarderen wie we nu zijn, alsook om alle geschenken te herkennen die we zowel in het huwelijksleven als in het broederlijk leven ontvangen hebben. Dit verschil geeft ons ook de mogelijkheid om de dagelijkse problemen en de armoede op een andere manier te overwinnen, met de hoop en de wens om steeds “beter” te worden in datgene dat het leven ons brengt. We hebben het verlangen om samen te groeien in het goede.
Voordat we trouwden waren we al vier jaar samen op weg in hetzelfde huis. Dit was een ander geschenk van God, want het gaf ons de kans elkaar goed te leren kennen. Door meerdere jaren in hetzelfde huis te leven, konden wij eerst vrienden worden en geleidelijk aan werd deze vriendschap liefde. We hebben heel sterk Gods aanwezigheid gevoeld in onze “geschiedenis”, in ons leven, en in de stilte van het gebed mochten we ervaren dat God alles voor ons gedaan heeft en dat het echt zo is dat Hij ons voor elkaar gekozen heeft.
Het is mooi om zien hoe Moeder Elvira en de Gemeenschap aan ons denken en ik dank hen voor de moed die ze hadden om ons te vragen om onze weg als koppel serieus te beleven, al van bij het begin van onze verlovingstijd. Ze boden ons aan om de christelijke waarden te beleven: gebed, kuisheid, eerbied, offers... en vandaag zien we dat deze waarden vrucht dragen in ons huwelijksleven.
We zijn heel gelukkig dat we de kostbare waarden van de Gemeenschap heel concreet mochten beleven en aanleren door ons rechtstreeks contact met Moeder Elvira: haar geloof en voorbeeld hebben ons alles geleerd. Wij danken haar in de eerste plaats omdat ze ons de allerbelangrijkste waarde heeft geleerd: de vreugde van het christen zijn, maar ook omdat wij ons leven terugvonden en dat we de kans hebben om dit "geschenk" goed te beleven. Ze sprak ons altijd over Gods Barmhartigheid en hoezeer we geliefd zijn, en over alle geschenken en talenten die we ontvangen hebben door te leven met God, en zoals altijd, had Elvira gelijk...
We voelen in ons hart de plicht en de noodzaak om datgene dat we van God hebben gekregen via de Gemeenschap terug te geven. Hoe langer we onderweg zijn, hoe groter het besef dat het onmogelijk is om dit allemaal tot in het kleinste detail te kunnen realiseren, maar het verlangen om het te proberen is er!
We voelen ons bevoorrecht in de Gemeenschap want we worden geholpen om het goede te leven, offers te brengen, aan anderen te denken. Door te leven in de fraterniteit moeten we openstaan voor alles wat de Heer op onze weg legt in het dagelijks leven, ook als dit ons soms ergert of in de war brengt. Er zijn ervaringen die je normaal gesproken als "enkeling" meemaakt in de Gemeenschap (bijvoorbeeld: zich geven aan de anderen). Dit met ons tweeën mogen ervaren, is totaal anders, het krijgt een andere dimensie, een andere betekenis. Het maakt ons sterker als echtpaar en laat nog dieper Gods aanwezigheid onder ons voelen: "Want waar er twee of drie verzameld zijn in Mijn naam, daar ben Ik in hun midden." (Mt 18, 20).
Djilali en ik hebben geen kinderen samen maar toch voelen we ons zoals echte ouders: we hebben in ons een moeder- en vaderschap dat we kunnen overbrengen op de jongeren die bij ons wonen. Dit is een ander geschenk van God dat ons helpt om te leven als een groot gezin en het vervult ons hart met vreugde ...
Wij danken de jongeren van onze fraterniteit voor alle liefde die we van hen ontvangen en omdat hun aanwezigheid ons helpt om alsmaar meer op weg te gaan met de Heer.
We danken God voor deze roeping en wij danken de Gemeenschap Cenacolo want dankzij haar kunnen wij het christelijk leven "leven" dat ons verenigt en ons heel intens kinderen van God laat voelen.
Nicky en Djilali