Hallo, mijn naam is Els. Ik ben de moeder van zuster Anna uit België. Door mijn dochter voel ik me intens verbonden met de Gemeenschap Cenacolo. Alle jongeren die nu deel uitmaken van deze grote familie, die er op weg gaan met de Heer, zijn een deel geworden van mezelf, ze zijn nu ook "mijn familie".
Al van kindsbeen aan had ik een grote liefde voor Maria. Bij ons thuis werd elke avond de Rozenkrans gebeden, ik zie het nog voor me. Ook als we onderweg waren met de auto, na een familiebezoek, baden we altijd de rozenkrans: elk van de kinderen mocht één tientje voorbidden.
Toen ik negen jaar was, kreeg ik de geelzucht; en gedurende de hele zomervakantie, 8 weken, moest ik in quarantaine blijven, op een kamertje op de bovenste verdieping van ons huis, want ik was te besmettelijk voor de anderen. Enkel mijn moeke mocht bij me komen, daar zij zelf ooit deze ziekte doorgemaakt had en dus immuun was. Ik kon niet anders dan heel veel rusten en slapen, maar mijn bomma had op een dag toch het risico genomen en was naar de bovenste verdieping gekomen om me haar Rozenkrans te geven. Ze zei me: "Jij kan nu, terwijl je op bed ligt, voor alle mensen bidden waar je van houdt...". En zo geschiede: ik kende nog niet zo goed de mysteries, maar ik bad gewoonweg een tientje voor ieder die in mijn hart woonde. Eentje voor mijn bomma, eentje voor mijn moeke, eentje voor mijn vake, mijn broer, mijn beide zusjes… en op het moment dat ik voor mezelf wou bidden, was ik in slaap gevallen. Dat gebeurde telkens weer, dag na dag… Ik denk dat het daar begonnen is dat ik altijd ben blijven bidden voor de anderen en steun zocht bij Maria, in de zekerheid dat er altijd anderen zijn die voor mij bidden, waar ze zich ook bevinden.
Ik was een tiener toen men vaststelde dat ik een spierdystrofie had. Ik ben hier nooit tegen in opstand gekomen; ik heb altijd - en dat doe ik nog steeds - gekeken naar wat ik wel kon! Later ben ik getrouwd en kreeg ik het wonderlijke geschenk van mijn kinderen! Zij waren het beste medicijn die ik ooit kon krijgen! Want een moederhart verzet bergen voor haar kinderen, en zo heb ik constant grenzen verlegd, zaken gerealiseerd die volgens de dokters niet mogelijk waren.
Op het moment dat mijn eigen kinderen 10 en 12 jaar waren, ging het plots heel slecht met me; en na een lange revalidatieperiode ga ik sindsdien als rolstoeler door het leven! Maar opgeven, dat stond niet in mijn woordenboek! Ook niet toen ik er enkele jaren later alleen kwam voor te staan met twee tieners. Voor de buitenwereld was ik een "nul", zij zagen enkel die rolstoel en de beperkingen als ik buitenshuis kwam. Mijn kinderen wisten wel beter, zij zijn altijd apetrots geweest op hun moeke. In alle omstandigheden ben ik me blijven toevertrouwen aan Maria. De icoon van de Heilige Familie gaf me altijd veel troost en steun. Heel bijzonder in die moeilijke periode, waar ik ook "mezelf" diende terug te vinden; het geloof in mezelf, het vertrouwen dat ik wel degelijk een sterke, krachtige vrouw en moeder was, ondanks de beperkingen door mijn gezondheid, ondanks de rolstoel. Ik voelde me omringd door Maria, Jozef en Jezus. Zij waren mijn steun en toeverlaat.
Ondertussen zijn we vele jaren verder: ik woon al 9 jaar aan zee. De kinderen hebben het nest verlaten en ik doorzwom nog veel moeilijke watertjes. Ik kreeg 7 jaar geleden bijnierschorskanker. De 2 jaar durende behandeling was zwaar, maar ik ben er nog steeds: vol moed en enthousiasme ga ik door. Ik ben prachtige nieuwe uitdagingen aangegaan, waaronder thuis Italiaans studeren want ik wilde heel graag contact kunnen maken met de nieuwe familie van mijn Anne, met name al haar zusjes van de gemeenschap Cenacolo en hun families. Bovendien wou ik niet alleen naar de prentjes kijken in hun tijdschrift, maar de positieve en hoopgevende artikels en getuigenissen kunnen lezen in het Italiaans. En zo gebeurde het dat ik op een dag met het vliegtuig naar Italië vertrok, om haar daar te bezoeken. En het is niet bij die ene keer gebleven..
Tijdens één van de keren dat Anne thuis was voor een "verifica", net voor ze startte met haar noviciaat in het Vormingshuis van de Missiezusters, zei ze me: "Moeke, ook jij hebt een missie! Al vertrek je misschien niet naar Afrika, maar waar God je geplaatst heeft, heb jij je missie." Dus mijn missie was en is hier in Oostende! Zij was zo blij te zien hoe ik mijn plekje heb in de parochie waar ik woon, hoeveel de mensen die ze ontmoette van me houden… hoe ik elke dag vol vreugde door het leven ga!
Op dat moment kon ik niet weten dat God nog veel andere plannen had met me. Vorig jaar kreeg ik de vraag van de Gemeenschap of ik naar Italië wilde komen voor een opleiding in Saluzzo, in de "tipografia" (dè plek waar alles gebeurt i.v.m. drukwerk, site, cd's voor de gemeenschap) om dan - eens terug in België - te werken voor de site, want de gemeenschap had als grote wens dat er in de verschillende landen meegewerkt zou worden aan de verspreiding van het Goede Nieuws, in onze eigen taal.
Die week is heel bijzonder geweest voor me: voor het eerst in mijn leven werd er gekeken naar wat ik kon, naar mijn talenten, mijn inzet… en zag men niet eerst de rolstoel, de beperkingen… Al heb ik heel mijn leven altijd veel werk verzet vanuit het thuisfront, heb ik al mijn talenten altijd ontwikkeld, gebruikt, voor mijn gezin en de mensen om ons heen, het voelde alsof ik voor de allereerste keer een echte job had: elke ochtend vertrok ik om 8u vanuit het Vormingshuis in Pagno richting Saluzzo… daar werd de hele dag les gegeven/gewerkt.
's Avonds kwam ik weer "thuis"… en werd ik zo warm verwelkomd door de meisjes, de zusters, de novices. Er was een moment van gebed, Aanbidding in de kapel, de rozenkrans, al wandelend door de natuur, de eucharistieviering, samen eten, zingen, een gezelschapsspel, onderling delen… (m.a.w. simpelweg deel uitmaken van het gemeenschapsleven!) En de Voorzienigheid zorgde voor me tot in het kleinste detail: het meisje dat mijn "engelbewaarder" was die week bleek, voor ze naar de Gemeenschap was gegaan, kinesitherapie (fysiotherapie) gestudeerd te hebben. Elke dag heeft zij me bijgestaan in de zaken die ik niet zelfstandig kan, en deed ze passieve en actieve oefeningen met me, want thuis heb ik 5x/week kinesitherapie! Wat een godsgeschenk!!!
Eenmaal terug thuis ben ik doorgegaan met alle basisinformatie van de site te vertalen… en op 1 november is onze site "online" gegaan! In april heb ik mijn "eerste" verjaardag gevierd van "fulltime" werken voor de Heer! Het schenkt me enorm veel vreugde en voldoening! Alles waar ik van hou vind ik hier bij elkaar: schrijven, vertalen, grafisch werk, en … alles vanuit mijn geloof!
De verbondenheid met de Gemeenschap is daardoor nog veel groter geworden! Alle jongeren, de zusters, ook de priesters, Moeder Elvira… zij wonen allen in mijn hart! Ze zijn mijn familie! Ze noemen me "la mamma"… ik heb plots héél veel dochters en zonen! en nu ook "kleinkinderen", want sinds mijn dochter, ondertussen al 2 jaar Zr. Anna, vertrokken is naar Peru en daar met het hele missieteam voor de kleintjes zorgt (tussen 0 en 3 jaar), heb ik in één klap 30 kleinkinderen gekregen… Het is altijd mijn droom geweest om een groot gezin te hebben, op missie te trekken, maar dit kon niet door mijn gezondheid… Maar kijk hoe Gods wegen zijn! Ook de grote verbondenheid met de ouders van onze oudergroep is door dit alles nog veel intenser geworden. De Voorzienigheid is echt iets bijzonder!
Ik ben de Gemeenschap Cenacolo enorm dankbaar: ze schonk niet alleen heel veel vreugde aan het hart van mijn dochter, maar ook aan mij gaf ze een immens groot vertrouwen, ze schonk me een nieuwe "taak" nu het nest "leeg" is… Al heel mijn leven ben ik blij dat ik een dochter, maar ook een vrouw, moeder, zus, …mag zijn. Maria is hierin altijd mijn grote voorbeeld en steun geweest! Zoals moeder Elvira aan onze kinderen leert, op dezelfde manier ben ik blij dat ik elke ochtend kan zeggen: "Goeiemorgen Heilige Geest! Goeiemorgen, mijn leven! Dankjewel Jezus voor het geschenk van mijn leven!", al beken ik dat het "vlotter" klinkt in het Italiaans, dan "swingt" dit mooie gebed... tja, dat is nu eenmaal eigen aan die Zuiderse taal, niet...
mama Els